[Ant1984]

Witam.
Nie wiem od czego zacząć.
Podobają mi się kobiety, ale mnie nie podniecają. Nie jestem homo. Możliwe, że jestem bi. Nigdy nie uprawiałem seksu. Kiedyś sporo się masturbowałem. Kiedyś w ogóle wszystko było w porządku. Nie potrzebowałem nawet niczego sprośnego widzieć, żeby móc się podniecić. Rozumiem - okres dojrzewania, hormony wariują itp. No ale prawie całkowity spadek potencji, to coś nie tak.

Zauważyłem stopniowy spadek chęci seksu od około 19 roku życia, kiedy to przeszedłem obrzezanie (miałem stulejkę). Teraz nie podniecam się praktycznie wcale. Przy mojej dziewczynie trochę mi staje, czasem bardziej, ale nigdy 'na całego'. W dodatku ze spotkania na spotkanie drastycznie mniej (widujemy się mniej więcej raz w miesiącu - duża odległość).
Nie czuję już nawet potrzeby masturbowania się. Robię to średnio raz, dwa razy w miesiącu - głównie po widzeniu się z dziewczyną, ale dlatego, że czuję ucisk w kroczu i ból (bardzo rzadko przez podniecenie). Jak sobie nie ulżę masturbacją, to boli coraz bardziej. Jak się nie masturbuję, to nocną mazę mam w takiej samej częstotliwości, bez czucia ogólnego podniecenia przed nią, jak bywało dawniej.
Zaś po masturbacji przez kilka dni czuję się fatalnie. Czuję się całkowicie niezdatny do współżycia, co rujnuje moje samopoczucie. Po mazie nocnej już tak źle nie jest.

Wychowywałem się w trochę patologicznym domu. Miałem bardzo duże stresy. Brałem leki na wrzody żołądka i na depresję (podobno obniżają potencję). Dwa lata temu wyprowadziłem się, ale tak naprawdę w tym momencie najbardziej 'zacząłem się psuć'.
Nie palę, mało piję, pracuję fizycznie, odżywiam się w miarę zdrowo, nigdy nie potrafiłem przytyć. Łatwo się stresuję i martwię o wszystko.
W dzieciństwie byłem też zawstydzany i wyśmiewany (byłem chorobliwie nieśmiały, ale podniecałem się normalnie). Nie chciałem, żeby ktoś zauważył, że patrzę na ładne dziewczyny, czy na ich tyłki itp, więc starałem się powstrzymywać te odruchy. Nie było łatwo, ale czasem coraz łatwiej. W pewnym okresie doszedł też swego rodzaju uraz do kobiet (odkryłem, że jedno mówią, a drugie myślą, oszukują, same nie wiedzą czego chcą, bawią się facetami itd.) i do teraz został mi ten odruch, choć nawet patrząc się na piękne kobiety nie mam na nie ochoty. Co więcej - czuję frustrację, że i tak nie mógłbym uprawiać seksu, bo bym się nie podniecił. Czuję też gniew i niechęć do nich, przez to, że teraz mnie chcą (jestem przystojny i zwracają na mnie uwagę), kiedy już nie mogę.

Jak się rano budzę, to mi stoi, ale kiedyś zawsze mi mocno stał i nie chciał opaść, a teraz nie stoi aż tak mocno i bardzo szybko opada.
Dwa razy przy porannym sikaniu - w odstępie jakichś 2 tygodni, tuż po oddaniu moczu wypłynęło mi trochę spermy.
Byłem u urologa - wszystko w porządku. Byłem u androloga - stwierdził, że mam zmniejszone jądra, w tym lewe zniszczone. Zlecił badania hormonów, z którymi jeszcze u niego nie byłem, ale wynika z nich, że wszystko gra. Oto one:
TSH 0,756 (MIN: 0,350; MAX: 4,940)
FSH 3,96 (MIN: 0,70; MAX: 11,10)
LH 1,73 (MIN: 0,80; MAX: 7,60)
Testosteron 19,20 (MIN: 9,36; MAX: 60,00)

Chcę uprawiać seks. Chcę, żeby było jak kiedyś. Chcę, żeby mi stawał.
Na pewno psychika ma wpływ na ciało, ale czy aż taki? Jak temu przeciwdziałać? Jest jeszcze jakaś nadzieja...?

[3tom]

Fizycznie to Ty jesteś sprawny, gorzej z Twoja psychiką. Jak będziesz się tak załamywał to wpadniesz w depresje. Najlepiej by było gdybyś chodził na rozmowy do psychologa lub seksuologa.
Ty potrzebujesz rozmowy z drugą osobą, a na forum jest trochę trudno porozmawiać.
Jak pójdziesz z wynikiem do lekarza to on Ci coś powinien doradzić.

[Ant1984]

Moje życie trochę się zmieniło. Już nie mieszkam w Warszawie i od pół roku nie pracuję. Wróciłem do domu rodzinnego, gdzie jest już w miarę spokojnie. Da się żyć.
Zanim jednak wróciłem, chodziłem do seksuologa w Wawie. Znikome rezultaty. Może dlatego, że na terapii miałem się otworzyć przed kobietą-seksuologiem i to w moim wieku...
Najbardziej mi pomogła moje dziewczyna, która jest dla mnie wielkim wsparciem. Bez niej nic by nie było możliwe. Odbyliśmy też w końcu pierwszy stosunek. I mój i jej i nasz pierwszy. Wszystko poszło dobrze. Nawet bardzo dobrze
Nawet nie wiem, od kiedy nie czuję się już źle i od kiedy złe myśli mnie już nie męczą. Albo od powrotu z wielkiego miasta, albo od naszego pierwszego razu. Choć pewnie oba te czynniki miały wpływ.
W każdym razie nie odczuwam częstszej chęci na seks. Ale odczuwam i nie mam przy tym destrukcyjnych myśli. Jest lepiej.
Chodzę na "biorezonans" (co 'już prawie' wyleczyło mnie z alergii) i odżywiam się też zdrowo od paru miesięcy. Jak ktoś chce wiedzieć jak, to niech poczyta sobie książki Michała Tombaka (np. "Uleczyć nieuleczalne") - dostępne w bibliotekach i w necie za darmo, więc za nic nie płaćcie.
Co by tu jeszcze...
Na inne dziewczyny raczej nie zwracam uwagi, choć troszkę więcej, niż kiedyś. Nie powstrzymuję się już przed tym i jest mi lżej (moje dziewczyna nie ma nic przeciwko - jest bi).
Najtrudniej toczyć walkę z samym sobą. Jednak powinniśmy, bo w naszej psychice jest ogromna moc. Na pierwszej wizycie u seksuologa miałem rozmowę z jakimś doktorem, który powiedział "seks jest tutaj" pokazując na swoją głowę.
To by było na tyle.
Pozdrawiam